عملیات کربلای ۲ از تاریخ 1365/6/10 الی 1365/6/11در منطقه جبهه شمالی؛ اربیل- حاج عمران و باهدف تصرف مجدد ارتفاع ۲۴۳۵ (گرده کوه) به اجرا درآمد.
اگرچه زمان عملیات کربلای ۲ مربوط به دوره ای است که استراتژی تعقیب متجاوز در جبهه شمالی پایه ریزی شده بود، ولیکن تا قبل از احساس بن بست در جنوب، اجرای این استراتژی جدی نشد.
به عبارت دیگر، اجرای عملیات کربلای ۲، بیش از هر چیز متأثر از استراتژی معروف به دفاع متحرک ارتش عراق بود. در این دوره ارتش عراق در مورخ ۲۴/۲/۱۳۶۵ در منطقه حاج عمران به ارتفاعات ۲۵۱۹ و ۲۴۳۵ حمله کرد و دستاوردهای عملیات والفجر ۲ را به اشغال درآورد.
ازآنجاکه تسلط و اشراف دشمن بر منطقه، نیروهای خودی را در فشار قرار می داد و پیوسته متحمل تلفات می کرد؛ عملیات کربلای ۲ با فرماندهی سپاه در دو محور شمالی و جنوبی اجرا شد.
در محور شمالی ارتفاع گرده کوه تصرف شد، اما در محور جنوبی، هوشیاری و مقاومت دشمن موجب شد تا نیروهای خودی به عقب بازگردند و ارتفاع ۲۵۱۹ در دست دشمن باقی بماند.

عبور از میدان مین به کمک داوطلبین شهادت
قرارگاه ساعت ۱ نیمه شب، به تمام یگان ها آغاز درگیری را اعلام کرد. تیپ ۱۵۵ ویژه شهدا ساعت 1:02، تیپ ۱۰۵ قدس ساعت 1:05، تیپ ۱۱ قائم (عج) ساعت 1:07 و لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) ساعت 1:20، آمادگی خود را برای اجرای عملیات اعلام کردند.
حرکت نیروها در محورهای ارتفاع ۲۵۱۹ به عنوان کلید منطقه و بعد از آن به ترتیب در ارتفاع وارس، یال آنه، ارتفاع سکران و یال آن به منظور تأمین سمت چپ منطقه و ارتفاع شهید صدر در محور راست منطقه آغاز شد. ساعت 1:36، اولین تماس تیپ ۹ بدر برقرار شد و اعلام کرد با دشمن درگیر شده و در حال پیشروی است.
نیروهای تیپ ۹ بدر که از ساعت 20:30 مورخ ۹ شهریور ۱۳۶۵ حرکت خود را از نقطه رهایی آغاز کرده بودند، موفق شدند پس از چهار ساعت پیاده روی، ساعت 00:30 به مکان های تماس با دشمن برسند و پس از استراحت، با ابلاغ رمز، عملیات را آغاز کنند.
دسته خط شکن گردان صدر که جلوی گردان مستقرشده بود، برای خنثی سازی مین ها و بریدن سیم خاردارها به میدان مین نزدیک شد. خط شکن ها هنگام رسیدن به میدان مین مشاهده کردند؛ دشمن ضمن افزایش مین ها، آن ها را به صورت پراکنده کاشته و سعی در نفوذناپذیر کردن این محور کرده است.
واحد تخریب در حال خنثی سازی مین معبرها در زیر شلیک منورها و خمپاره های عراقی ها بود که ناگهان دشمن متوجه نیروهای خودی شد و آن ها را به رگبار بست. به دنبال آن درگیری آغاز شد.
کوچکی منطقه باعث شده بود، ترکش های معدود توپ هایی که روی اهداف دشمن فرود می آمد، نیروهای خودی را در این محور مانند دیگر محورها، اذیت و نگرانی را بابت انفجار مین ها چندین برابر کند. در این شرایط، سه، چهار نفر از نیروها، خود را روی مین انداختند و معبر باز شد.
زیر پا گذاشتن همرزمانی که تا چند لحظه پیش کنار دوستان خود در صحنه نبرد بودند، شوری عاشورایی در میان نیروها به وجود آورد، طوری که دسته خط شکن با تمام قوا فریاد الله اکبر سر می داد و با تیراندازی ممتد، درحالی که هنوز تا رسیدن به خط دشمن فاصله بود، به سمت آنان یورش می برد. آنان باوجود شهید یا مجروح شدن تعدادی از نیروها، شجاعانه حرکت خود را ادامه دادند و خود را به سیم خاردارهای دشمن رساندند. درگیری پشت سیم خاردارها به شدت ادامه یافت و حجم آتش از پشت سنگرهای عراق باعث شهادت ۱۸ نفر از دسته اول شد.

جنگ تن به تن همراه با عقب نشینی دشمن
نیروها با جانفشانی یکی از نیروهای تخریب که خود را بر روی سیم خاردار انداخت، با عبور از او، خود را به خاک ریز دشمن رساندند و زیر آتش و نارنجک به داخل کانال روبروی خود رفتند.
جنگ تن به تن، داخل کانالی با عرض کم و ارتفاع نزدیک به 1/5 متر آغاز شد. نیروهای دشمن که با هجوم قدرتمندانه نیروهای خودی مواجه شده بودند، با وجود مقاومت شدید، مجبور شدند سنگر به سنگر و به آرامی عقب نشینی کنند.
در این هنگام، گردان شهید دستغیب موفق شد با شکستن خط دشمن، از پشت به مواضع آن ها حمله کند. این امر سبب شد نیروهای دشمن با ناامن دیدن وضعیت خود، دست از مقاومت بردارند و عقب نشینی خود را سرعت دهند.
در این شرایط، نیروهای خودی، داخل و بیرون کانال حرکت خود را آغاز کردند. ارتفاع 30/1 و عرض بسیار کم کانال باعث شده بود نیروها پشت سرهم به سمت سنگرهای دشمن حرکت کنند. دشمن نیز سرسختانه به عقب می رفت. کم عرض بودن کانال و مقاومت دشمن باعث شده بود نیروهایی که درون کانال درحرکت بودند، براثر تیراندازی دشمن، مجروح یا شهید شوند.
با افتادن هر رزمنده، نفر بعدی با گذاشتن از او به راه خود ادامه می داد. گاهی از نیروهای خودی، پنج شش شهید یا مجروح می شدند تا نفر هفتم موفق شود سنگری از دشمن را فتح کند.

درخواست تکبیر رحیم صفوی
درگیری گردان شهید صدر تا صبح طول کشید و در ادامه در پاک سازی یال های شهید صدر، ۳۰۰ نفر از نیروهای عراقی خود را تسلیم کردند.
در ادامه، گردان شهید صدر موفق شد با گردان شهید دستغیب الحاق کند و هر دو به سوی مثلث انتهایی ارتفاع صدر پیشروی کنند. براثر این حرکت، بقیه نیروهای دشمن به عقب رفتند و نیروهای دو گردان روی مثلث انتهایی مستقر شدند.
نیروهای خودی به پیشروی شان ادامه دادند تا توانستند در نیم ساعت اول، مواضع دشمن بر روی تخته سنگی را تصرف کنند. دشمن در این بین تعدادی اسیر، زخمی و کشته داد.
ساعت 1:30 به فرماندهی تیپ ۹ بدر اطلاع داده شد؛ تخت سنگی سقوط کرده است و نیروهای گردان شهید بهشتی وارد تپه شهدا شده اند. یک قسمت از نیروها به سمت چپ تخته سنگی و مقر فرماندهی پیش می رفتند. ساعت 1:45 با شنیدن این خبر، موجی از خوشحالی قرارگاه را فراگرفت، طوری که رحیم صفوی با صدای بلند درخواست تکبیر کرد و صدای الله اکبر در قرارگاه طنین انداز شد.
با شکست پی درپی تک های دشمن، عراق روی ارتفاعات شهدا و ۲۵۱۹ و جناح راست عملیات، تمرکز خود را بر آتش ادوات سنگین قرار داد. شدت آتش به حدی بود که بسیاری از رزمندگان در سنگرها دفن و تکه تکه شدند. با انهدام سنگرها، ارتفاع کانال نیز تا زیر زانوی رزمندگان رسیده بود و آن ها مجبور بودند با مشکلات فراوان درون کانال دراز بکشند و مقاومت کنند.
آمبولانس ها نیز زیر آتش دشمن موفق به تخلیه مجروحان نمی شدند. شدت آتش دشمن مانع رسیدن تدارکات، غذا، آب و مهمات به نیروهای خودی می شد. روحیه رزمندگان به شدت تضعیف شده بود. با دستور دقایقی، برای تقویت روحیه رزمندگان، مقر فرماندهی به روی ارتفاعات شهید صدر منتقل شد و تمامی نیروهای قرارگاه به این مکان آورده شدند.
به طورکلی در این روز، پاتک های دشمن نسبت به روز گذشته کمتر شده بود و به دلیل صعب العبور بودن راه و مقاومت رزمندگان تیپ ۹ بدر، دشمن از بازپس گیری مناطقی که از آنان عقب نشینی کرده بود، ناامید شده بود.

عطش رزمندگان از بی آبی
در عملیات کربلای ۲، تشنگی امان نیروها را بریده بود. مسئول تدارکات تیپ ۹ بدر در این زمینه چنین می گوید:
قبل از عملیات هرچه به بچه های اطلاعات عملیات می گفتیم آب چه می شود، می گفتند آب تو منطقه هست. تو هر شیاری که نگاه کنی، آب هست.
روز عملیات، تنها صدایی که از بچه ها شنیده می شد، کلمه آب بود. صحنه رقت باری بود. مگر اینکه سنگ باشی و بچه ها را توی این وضعیت ببینی و گریه نکنی. بسیاری از نیروها در حال برگشت، حتی نای بالا آمدن نداشتند. برای ترغیب آن ها مجبور بودیم، قمقمه آب را تکان دهیم تا آن ها ترغیب شوند و به بالا بیایند.
نیروهایی که سالم بودند، با هر زحمتی بالا می آمدند، اما زخمی ها از فرط گرسنگی و تشنگی نای حرکت نداشتند. بااینکه صبح روز دوم عملیات، مسئول بهداری و امدادگران بالای سر این مجروحان حاضرشده بودند و آن ها را مداوا می کردند، ولی به دلیل شیب تند شیار که نیروها از آن به عنوان نقطه رهایی استفاده کرده بودند و زمان طولانی که حدود سه ساعت طول می کشید تا بتوانند از شیار بالا بیایند، نمی توانستند همه مجروحان را با خود به پایین بیاورند.
تدارکات گردان همراه چند نفر مجبور شدند کیسه های کنسرو و آب و بیسکوییت را با خود به پایین برده تا نیروها مقداری رمق بگیرند و بتوانند بالا بیایند. اما شیب تند شیار، اجازه بازگشت مجروحان را نمی داد. مجروحان با دیدن هلی کوپترهای عراقی که در منطقه هلی برد می کردند؛ دائم می گفتند: هلی کوپترهای ما پس کی می رسد؟ غافل از اینکه هلی کوپتری در منطقه نبود.
باآنکه عده زیادی از مجروحان روحیه خود را حفظ کرده بودند، اما می شد زمزمه هایی را بین بچه ها شنید که دعا می کردند در صورت شهادت جنازه شان به عقب منتقل شود و به خانواده هایشان برسد.